Rozdział XVIII

Tragedia na drodze!

Wczoraj późnym popołudniem na drodze krajowej nr 445, niedaleko miejscowości Dolenja Vas doszło do tragedii. Kierowca stracił panowanie nad samochodem i uderzył w rosnące na poboczu drzewo.
Auto stanęło w płomieniach…

Znamy tożsamość ofiary wypadku!

Niestety potwierdziły się wcześniejsze przypuszczenia. Wczoraj, na konferencji prasowej policja potwierdziła, że to Cene Prevc –znany słoweński skoczek- zginął w płomieniach w swoim własnym samochodzie. Rodzina nie zdradziła jeszcze daty pogrzebu…

                Patrzył tępym wzrokiem na leżące przed nim gazety. Pierwsza była sprzed tygodnia, druga miała trzy, może cztery, dni – nie pamiętał. Z resztą… czy to miało teraz znaczenie ?

Chciał przeanalizować w głowie każde słowo, każdą literę. Powoli przesuwał palcem pomiędzy linijkami, szukając choć jednego słowa, które do tej pory mógł przeoczyć. Robił tak już co najmniej od godziny. Miał jeszcze inne gazety, które odłożył na stosik. W każdej to samo. Te same zdjęcia. Te same słowa…

                Oczy mimowolnie co chwilę wracały w jedno miejsce: „Cene Prevc”... Pragnął by pojawiło się tam cokolwiek innego. By był to tylko kolejny błąd drukarski, których przecież tak wiele we współczesnej prasie. Odepchnął od siebie stolik, który przechylił się na tyle, że leżące na nim gazety i szklanka z sokiem pomarańczowym spadły na podłogę. Patrzył jeszcze przez chwilę jak na ulubionym dywanie Mi powstaje duża pomarańczowa plama, po czym wstał i podszedł do okna.

                „Cene Prevc, Cene Prevc, Cene…”  Wiedział, że to nie żadna pomyłka. Prokuratura od samego początku nie miała wątpliwości, mimo tego, że zanim straż zdążyła go wyciągnąć, był już podobno tylko zwęglonym szkieletem. Samochód. Sms. Kartka do Anny. Poza tym ta autostopowiczka, która wysiadła chwilę wcześniej…

                Chciał płakać. Wyć jak małe dziecko, które ktoś pozbawił ulubionej zabawki. Chciał wyrzucić z siebie cały ból, wszystkie emocje, które kłębiły się w nim od siedmiu dni. Nie potrafił…

                -Peter –Mi stanęła przed nim w tej ohydnej, czarnej sukience. Zauważył, że ma zaczerwienione oczy. –Musimy iść…

                Wyciągnęła do niego rękę. Zawahał się… Nie chciał tam iść z nią. Cene jej przecież nie lubił. Z resztą ona jego też nie.

To czemu teraz do cholery, to ona płacze, kiedy jego brat nie żyje, a nie on?!

                „Jesteś dupkiem. Zwykłym, zimnym dupkiem.” –głos w jego głowie powtarzał mu to jak mantrę od kilku dni. Czuł, że ból rozsadza mu piersi, ale stał dalej z kamienną twarzą. Nie potrafił… -„Cene był ci po prostu obojętny!”

                -Nie był! –słyszał, jak echo jego głosu rozchodzi się po salonie.

                -Słucham ? –Mina chciała go objąć, ale zrobił krok do tyłu. Spojrzała na niego. –Kochanie wiem, że ci ciężko, ale…

                -Nic nie wiesz –odwrócił się w stronę drzwi. –Idziemy.

***

                Wiał silny, północny wiatr. Anna miała wrażenie, że każdy, nawet najmniejszy, fragment jej ciała przeszywa chłód. Zupełnie jakby naga położyła się na taflę zamarzniętego jeziora. Trzęsły jej się wargi  i w duchu miała tylko nadzieję, że nie zacznie zaraz szczękać zębami. Nie była do końca pewna czy to wina lodowatych podmuchów, które targały jej niezbyt grubym, ciemno-szarym płaszczem, czy może jednak tego dziwnego poczucia pustki, które do tej pory czuła w życiu tylko raz gdy razem z mamą stały nad grobem ojca. Wtedy jeszcze nie do końca to rozumiała, ale ból, który falami wędrował od żołądka ku górze, pamiętała doskonale.

                Na dodatek akurat tego dnia nad Słowenią przechodziła fala pierwszych, wiosennych ulew. Parasol Anny wyginał się na wszystkie możliwe strony, skutecznie uniemożliwiając jej skupienie się na słowach księdza, machającego akurat ręką nad przeraźliwie głęboką dziurą, do której chwile wcześniej dwóch niezbyt przyjemnie wyglądających mężczyzn spuściło drewnianą trumnę.  

                Nie była pewna, czy wierzy, że coś po śmierci istnieje. Chyba nigdy się nad tym do końca nie zastanawiała, w zasadzie nawet nie miała na to ochoty. Jej rodzice nie chodzili do kościoła. Może babcia zaprowadziła ją tam raz czy dwa, ale wiedziała o Bogu tylko to, że ma długą, siwą brodę. Zdecydowanie za mało, żeby uwierzyć, że ktoś taki w ogóle istnieje, nie mówiąc już o tym, że podobno czeka na nas z otwartymi rękami w rajskim ogródku, kiedy tu na ziemi już nas zakopią i nasze ciała staną się dość wartościową pożywką dla robaków i mikrobów. Chyba była za duża na bajki…

                Rozejrzała się dookoła. Przyszło wielu ludzi, choć wiadomość o pogrzebie była tajna dla mediów aż do wczoraj. Mimo to, pod bramą cmentarza stało kilku paparazzich i dziennikarzy, dla których widocznie zyski i wzrost poczytalności ich kolorowych szmatławców były większą wartością niż szacunek dla pogrążonej w żałobie rodziny. Anna żałowała, że nie założyła jednak munduru albo nie wzięła chociaż służbowej legitymacji. Z łatwością mogłaby wtedy nastraszyć i przegonić te żarłoczne hieny, które najwidoczniej resztki przyzwoitości przegrały dawno temu w kasynie. Pokręciła głową.

                -Prochem jesteś i w proch się obrócisz –nagle wiatr ucichł i w koło było słychać tylko ciszę przerywaną, uderzającymi o nagrobki, kroplami deszczu. –Spoczywaj w pokoju.

                Usłyszała głośny szloch dziecka. Spojrzała z powrotem w stronę grobu. Mała dziewczynka o ogniście rudych włosach, kurczowo trzymała się skrawka długiej czarnej spódnicy, która należała do kobiety wyglądającej jak jej starsza, zmęczona życiem kopia. To musiała być matka Ceneta.

Annie zaszkliły się oczy. Widok płaczącej pięciolatki spowodował, że po raz kolejny tego dnia musiała sięgnąć do torebki po chusteczki.  Wiedziała, ze Cene miał jeszcze inne rodzeństwo poza Peterem, ale nie sądziła, że zobaczy w tym okropnym miejscu takiego malucha.

„Dlaczego ona jej nie przytuli ?” –miała ochotę podbiec i zabrać stąd dziewczynkę jak najdalej. Dopiero gdy pani Prevc poruszyła się by zabrać do ręki garść ziemi, Anna dostrzegła, że za nią stoi jeszcze jedna ruda istotka. Była trochę starsza. Miała osiem, może dziesięć lat. Nie płakała. Jednak wyraz jej twarzy mówił wszystko. Podobnie jak jej matka była strasznie blada a w ręce trzymała jedną białą różę, która pod wpływem deszczu wyglądała teraz wyjątkowo przygnębiająco. Jeden płatek oderwał się i niesiony przez wiatr zniknął nagle za metalowym ogrodzeniem. Anna widziała, że dziewczynka z nostalgią śledzi go wzrokiem...

Ceremonia dobiegła końca. Część osób zaczęła podchodzić do grobu, by położyć bukiet lub po prostu wsypać garść ziemi do dołu, w którym leżała trumna. Dopiero teraz Anna zrozumiała, że zapomniała odebrać zamówiony wieniec z kwiaciarni. Ale w zasadzie… czy to miało teraz jeszcze jakieś znaczenie ? Kilka sztucznych kwiatków nie przywróci Cenetowi życia…

Stała na cmentarzu do momentu, aż została na nim tylko najbliższa rodzina. Zastanawiała się chwilę, czy powinna podejść i coś powiedzieć. Stwierdziła jednak, że nie wie co. Co ona chciałaby usłyszeć gdyby jej umarł ktoś najbliższy ? Czy w ogóle chciałaby czegoś słuchać ?...

Złożyła parasol, pozwalając by krople deszczu spływały po jej włosach i twarzy. Czuła zapach parafiny, który unosił się z palących się dookoła zniczy. Nie potrafiła się poruszyć. Drżące wcześniej z zimna ręce i nogi, teraz nagle znieruchomiały. Zamknęła oczy. Chwilę później stała już na cmentarzu zupełnie sama…




Zaskoczeni ? ... A może źli ? Albo rozczarowani ?
Pamiętajcie, że ostatniego słowa jeszcze nie powiedziałam... ;)
Aaa...no i w końcu wiecie kim jest mailowy znajomy Liszy :) w zasadzie to większość domyśliła się już dawno. Brawo Sherlocki ! ;)

Miałam jeszcze się usprawiedliwić za brak weekendowego rozdziału... Tym razem to nie moje lenistwo ani brak czasu, a jedynie (albo aż!) złośliwość rzeczy martwych. Mój komputer postanowił zaprotestować. Może on też nie mógł się pogodzić ze śmiercią Ceneta ? Kto wie...

Buziaki ;*