DZIECI HIOBA cz.II

„I później (…) Miał także siedmiu synów i trzy córki. Pierwszej dał na imię Gołąbka, drugiej Kwiat Cynamonu, trzeciej Szkatułka Karminu. W całym kraju nie można było znaleźć kobiet piękniejszych od córek Hioba. Ojciec dał im też prawo dziedziczenia na równi z braćmi.”

/Hi 42, 13-15/

Paryż, 7 sierpnia 2013

                -Julien ?

                Leżeli nadzy na miękkim, białym kocu. Gdyby wokoło nie panowała nieprzenikniona czerń nocy, dałoby się dostrzec na nim jeszcze kilka niewyraźnych czerwonych plam, które ktoś niedbale starał się zmyć czystą wodą. Ciepłe, letnie powietrze przenikało przez uchylone okno, sprawiając, że kochankowie nie potrzebowali żadnego wierzchniego okrycia.

Coś jednak nie pozwalało Lanie spać tej nocy.

-Julien ?

Mężczyzna leżał na brzuchu, oddychając miarowo. Jak zawsze miał twardy sen i cichy głos dziewczyny nie był w stanie wyciągnąć go z krainy Morfeusza. Lana usiadła więc po turecku obok niego i delikatnie zaczęła gładzić ręką jego plecy. Widziała zaledwie kontury jego delikatnego ciała, które chował zazwyczaj pod czarnym, skórzanym płaszczem, ale znała je na tyle dobrze, że, wędrując teraz po nim palcami, z łatwością omijała części pokryte bliznami, które w pewnym sensie stanowiły dla niej niedostępną strefę sacrum.

-Dziecko Hioba –powiedziała jakby sama do siebie i zamknęła oczy.

Inicjacja Juliena nie należała do tematów, o których chętnie opowiadał. Dziewczyna wiedziała więc tylko, że na samym początku wspólnotę tworzyła trójka osób: on, Jessica i kobieta, której prawdziwego imienia nigdy nie poznała. Za równo Jess jak i Julien mówili o niej „nasza Gołąbka”, dodając zazwyczaj, że była niesamowicie piękna i delikatna. I, choć mężczyzna starał się to zakamuflować, kilka razy dostrzegła, że na jej wspomnienie, jego oczy zachodziły łzami. Domyślała się więc, że musiało ich łączyć coś więcej, ale nigdy nie pytała o szczegóły ich znajomości. Podobnie z resztą jak nie pytała o jego życie przed inicjacją. „O tamtych sprawach się nie rozmawia” –jego głos, niesamowicie poważny i stanowczy, wybrzmiewał w jej głowie za każdym razem, kiedy na końcu języka pojawiało się pytanie o to, kim był, zanim został Julienem. Z czasem pogodziła się z tą aurą tajemniczości, która owiała ich relację. Przynajmniej jej też nikt nie kazał się zwierzać z przeszłości.

Gołąbka zmarła. Kolejna zdawkowa informacja i kolejna tajemnica. Bo z założenia inicjacja pierwszej trójki miała pozostać sekretem. Nikt do końca nie wiedział jak wyglądała, kiedy dokładnie się odbyła ani jakie żniwo ze sobą zabrała. Część powołanych nie wiedziała nawet, że Gołąbka istniała. Lana należała do nielicznych wtajemniczonych tylko dlatego, że Julien się w niej zakochał. Choć może lepiej powiedzieć, że ją wybrał. Na dodatek udało jej się zaprzyjaźnić z Jessicą, która nawet kiedyś, podczas ich wspólnych wycieczek po Paryżu, przez przypadek zwróciła się do niej „Gołąbko”, po czym szybko zakryła ręką usta, jakby wypowiedziała najgorsze bluźnierstwo, a Julien rzucił jej jedno z tych spojrzeń, w których tliła się karcąca iskra, potwierdzająca równocześnie jego dominację.

-Jesteś piękny –szepnęła mu nad uchem, wciągając do płuc zapach jego włosów. Lubiła te krótkie momenty, w których nie śmierdziały dymem.

Piękni byli tylko nowonarodzeni. I, choć Lana nie często miała z nimi do czynienia, bo zazwyczaj kilka dni po inicjacji opuszczali Dom, by „żyć wiecznie”, zauważyła, że zwyczajem było, iż często to sobie nawzajem powtarzali, jak gdyby te słowa miały stać się pewnego rodzaju błogosławieństwem. Teraz w końcu i ona mogła swobodnie porozumiewać się językiem Dzieci Hioba. I wiedziała, że ona również jest piękna.

Położyła głowę na jego plecach i widząc pierwsze, nieśmiałe promienie słońca, które zaczęły przebijać się przez szparę pomiędzy zasłonami, zasnęła.

                -Ty też jesteś piękna.

                Obudził ją, pochylając się nad nią i wypuszczając dym z papierosa prosto w jej twarz. Nie znosiła, kiedy tak robił, ale tym razem, oczarowana promiennym uśmiechem i milionem iskier w jego oczach, które rzadko można było w nich dostrzec, prawdopodobnie wybaczyłaby mu wszystko. Musiała przespać kilka dobrych godzin, bo w pokoju było już zupełnie jasno. Słyszała także dobiegający z przedpokoju gwar.

                -Podsłuchiwałeś ?-oparła się na łokciach i posłała w jego stronę figlarny uśmiech.

                -Mhm.

                -To dlaczego udawałeś, że śpisz ?

                -Bo lubię… –podał dziewczynie papierosa, widząc jej wygłodniały wzrok, który co chwilę uciekał w stronę jego fajki -…lubię, kiedy mówisz do mnie, myśląc, że śpię.

                -To nie fair!

                -Kochanie –zaciągnął się głęboko i, jak to miał w zwyczaju, wyrzucił z siebie, kłębiący się w płucach, dym, niczym ziejący ogniem smok – życie jest nie fair.

                Przez kilka minut siedzieli w milczeniu, dopalając swoje papierosy. Lana, choć nie cierpiała smrodu, jaki zostawiało po sobie palenie, nigdy nie udawała, że nie jest nałogowcem. Podobno, kiedy palisz dłużej, duszący zapach z czasem staje się dla ciebie niewyczuwalny. Musiała w takim razie być wyjątkiem potwierdzającym regułę.

                -Julien ? –tym razem ton jej głosu stał się poważny.

                -Tak ?

                -Dlaczego nazwałeś mnie „Lisza” ?

                -Nie wiem –powiedział to całkowicie szczerze, ale widać było, że nad czymś się zastanawia. -Przyszło mi to do głowy, kiedy spojrzałem na twoje jeszcze niezabliźnione nadgarstki. Nigdy nie będą gładkie*, ale twoja dusza-już na zawsze. Chciałem też by brzmiało trochę słowiańsko –uśmiechnął się. –Ale nie łudź się, że myślałem nad nim długo. Pojawiło się ot tak –pstryknął palcami – i już zostało.

                -Brzmi trochę –szukała w głowie odpowiedniego słowa, ale zawsze miała problem z nazywaniem dźwięków –hmm… ostro. Jak żyletka.

                -Tym lepiej, Liszo. Tym lepiej.

Paryż, 10 sierpnia 2013

                Lubiła przyglądać się sali jadalnej Domu, kiedy oświecały ją tylko ogromne świece, stojące wzdłuż podłużnych stołów, przy których raz dziennie zasiadali wspólnie. Nieliczne momenty, kiedy powołani mogli swobodnie porozmawiać z, przebywającymi jeszcze tutaj, Dziećmi, zawsze były dla Lany wyjątkowe. Nie zmieniło się to nawet po inicjacji. Teraz po prostu czuła się bardziej odpowiedzialna za losy dwudziestu, przeważnie młodych, ludzi, ubranych –w odróżnieniu od żyjących wiecznie- na czarno.

                -Mesjasz przyjdzie i weźmie do siebie tylko tych, którzy już teraz żyją na wieki! –głos Nassa, który jako jeden z pierwszych przeszedł inicjację i zgodził się zostać we wspólnocie, by kierować duszami powołanych, odbijał się echem od pustych, kamiennych ścian jadalni.

                -Je meprise mon existence! –odpowiedzieli chórem. Lanie zawsze to, wykrzykiwane głośno, hasło kojarzyło się z chrześcijańskim „Amen”, kończącym każdą modlitwę.

                Jednak wspólnota nigdy się nie modliła. Mesjasz nie oczekiwał na puste słowa, czcze obietnice czy zabobonne rytuały. Liczył na krew. A celem miało być życie wieczne, które osiągali już na ziemi. Tak jak Hiob. Różnica polegała na tym, że byli tylko jego dziećmi. Dziećmi, na które czeka śmierć z rąk szatana. Mogli ją jednak przezwyciężyć, sami się w niej zanurzając pełni żalu i pokory, ale jednocześnie pewni swego zwycięstwa. Gdy któregoś z tych elementów brakowało… śmierć ziemska zbierała plon.

                -Lisza! –przy jej boku nagle pojawiła się Jessica.

                -Witaj –pocałowały się w usta, co również stanowiło wśród wspólnoty pewien zwyczaj, po czym Jessica sięgnęła po dzban z winem.

                -Jak się czujesz ? –zapytała, radośnie się uśmiechając. Jej optymizm zawsze kojąco wpływał na Lanę. Nawet wtedy, gdy myślała, że dalej nie da już rady, uśmiech Jess sprawiał, że na nowo stawała do walki.

                -Wyśmienicie – w zasadzie nie kłamała. Odkąd przestały ją boleć nadgarstki, czuła, że w końcu żyje naprawdę.

                -Cieszę się –spojrzała jej w oczy i położyła rękę na jej ramieniu. –Naprawdę się cieszę, Liszo.

                -Jess ?

                -Tak ?

                -Jak myślisz, jak długo będę mogła tutaj zostać ?

                -Oj kochanie –podniosła kielich w jej stronę –pijemy teraz twoje zdrowie, a nie myślimy o przyszłości. Mamy na to całą wieczność. 

*Julien ma tutaj za pewne na myśli francuskie słowa: "lissage" -wygładzony lub "lisse" -gładki. 

Kochani!

Chciałam tylko przeprosić za długą nieobecność. Nie będę się usprawiedliwiać. Po prostu, jeśli tu jeszcze jesteście oczywiście, spróbujcie mi wybaczyć, że aż tak nadwyrężyłam waszą cierpliwość. 

Trzymajcie się ciepło, a maturzystom życzę połamania piór! 

Buziaki :*